Wybierz dzień:

„Ten dzień, w którym zdałem sobie sprawę, że nigdy nie będę Napoleonem, był w moim życiu chyba najważniejszym dniem. Potem zaczęła się już tylko wegetacja”. Cytat z dramatu Tadeusza Różewicza zawiera w sobie charakterystyczne dla twórczości tego autora przeciwstawne kierunki: patos z komizmem, sacrum z profanum, humor z tragedią, wysokie z niskim. Jest to dwuznaczna opowieść o przemijaniu, straconej młodości, o zaprzepaszczonych nadziejach, goryczy mieszającej się ze śmiesznością. W spektaklu za pomocą szerokiego wachlarza teatru formy i teatru lalek staramy się zagłębić w uczucia człowieka „samotnego w tłumie”, który w przewrotny sposób stara się zrozumieć i dogonić współczesny, pełen przebodźcowania i niepokojów, świat. Czy mamy do czynienia ze zdemoralizowanym osobnikiem, czy z wizjonerem wieszczącym upadek świata związany z nadmiernym przyrostem naturalnym? W dzisiejszych czasach granica jest prawie niewidoczna. Śmieszny Staruszek Tadeusza Różewicza jest pierwszą realizacją tego dramatu na naszej scenie i drugim, po głośnej Kartotece z 1961 roku w reżyserii Zofii Jaremowej, spotkaniem z autorem.